Philips introduceerde in 1991 een multimediasysteem genaamd: CD-I. Deze werd, net als de hedendaagse spelcomputers, aangesloten op de televisie. Men kon er audio cd’s foto cd’s en speciale CD-I’s (Compact Disc Interactive) mee afspelen. Door een speciale videocardridge erbij te kopen kon men ook video-cd’s afspelen (de voorloper van de DVD). Een nadeel was de hoge prijs van deze cardridge, deze lag tussen de f500,- en f600,- .
De Philips CD- I speler had weinig last van concurrentie. In Azië werd door Panasonic een zelfde soort speler op de markt gebracht: de 3DO-speler. Maar doordat deze speler in de eerste jaren niet in Europa uitgebracht werd had de CD-I hier weinig last van. Panasonic wilde eerst de Aziatische markt veroveren met de 3DO-speler, voordat ze zich op de Amerikaanse en Europese markt wilde gaan storten. Maar hierdoor waren ze te laat in Europa en hierdoor faalde de 3DO-speler, om een serieuze concurrent te worden van de CD-I speler.
De hoge prijs van de CD-I zorgde ervoor dat het niet storm liep op de speler, hierdoor ging de prijs al snel omlaag van f1799,- naar f999.-. Door deze prijsverlaging werd er nauwelijks winst gemaakt op de hardware, de winst moest dan ook van de software komen.
In eerste instantie richtte Philips zich met de CD-I speler op de educatieve markt, later werd gingen zij zich toch meer richten op de spellenmarkt. Dit bleek te laat te zijn, want Sony was met de Playstation al razend polulair op dit gebied en bood veel meer voordelen dan de CD-I speler.
Door de snelle ontwikkeling en opkomst van de PC was de techniek van de CD-I al snel achterhaald. Ook was de prijs nog steeds veel te hoog om serieus te kunnen concurreren en raakte de CD-I speler al snel uit beeld.
Bronnen:
http://www.dealerinfo.nl/2000/004/games.htm
http://www.cram.nl/ieni/9402a1.htm
http://www.dse.nl/~tonjansen/telecitypagina.htm
http://nl.wikipedia.org/wiki/CD-i
